Epilog

            Wyszła z gmachu sądu i odetchnęła z ulgą. Miała na sobie ciemne jeansy, białą koszulę bez rękawów ze sporym dekoltem i bordowe szpilki. Zaśmiała się na samą myśl, że tak oto ubrana rozpoczynała nowe życie. Mając dwadzieścia siedem lat i zbyt duży bagaż doświadczeń. Rozejrzała się dookoła i szeroko uśmiechnęła. Zaczęła powoli pokonywać kamienne schody, kiedy stanęła jak wryta ze zdziwienia. Na samym dole, oparty o murek stał wysoki, umięśniony Niemiec w jeansach, malinowej koszulce polo oraz z czarnymi okularami przeciwsłonecznymi na nosie. Podeszła do niego niepewnie.

– Manu? – ledwo przeszło jej to przez gardło – Co ty tu robisz?

– Ivan mi powiedział, że idziesz dzisiaj do sądu. Przyszedłem zobaczyć, jak sobie poradziłaś. – wzruszył ramionami i uśmiechnął się uroczo – I jak? Mam ci już szykować paczki do kicia?

– Ha ha ha. Bardzo zabawne. – pokazała mu język – Przekazałam im wszystkie dokumenty, adresy, numery, rozliczenia, wyciągi, notatki. – westchnęła, żywo przy tym gestykulując – Takie załączniki do moich zeznań. Dobrowolnie przystałam na współpracę z nimi i z FBI, więc nic mi nie grozi. Nie wsadzą mnie do więzienia. Oszustw dopuścili się mój ojciec, Horst i Adi. Sędzia uznał, że nie mogę ponosić za nich odpowiedzialności. Jednak wszystkie kontrakty Adidasa będą dokładnie sprawdzane. Ale tego się nie boję, bo interesy od czasu śmierci ojca są legalne i uczciwe. Wspieramy się z Mario i chcemy połączyć spółki. By było tak, jak miało być od początku – rozchmurzyła się.

– Byłaś silna. Gratuluję. – przyznał – Wiedziałem, że się z tego wygrzebiesz.

– Manu… Przepraszam cię za wszystko. Powinnam cię posłuchać już wtedy, kiedy…

– Kiedy błagałem cię godzinami na kolanach, żebyś się w tym nie babrała? – pokiwała głową, przygryzając wargę – Masz rację. Powinnaś była mnie wtedy posłuchać – przejechał kciukiem po jej wardze, uwalniając ją tym samym od zaciśniętych zębów.

– Przepraszam też za ten cały rozwód. – zamknęła oczy – To była moja wina. To ja cię do tego zmusiłam. Nie doceniałam tego, co miałam. Przepraszam. – jęknęła – Wybaczysz mi to kiedyś?

– A teraz już doceniasz? – zapytał zduszonym głosem.

– Byłam cholerną szczęściarą, że cię miałam – zaśmiała się przez łzy.

– Nadal nią jesteś. – przybliżył się do blondynki tak, że ich twarze dzieliły centymetry – Uczuć nie da się ot tak wymazać, Mia – dystans między nimi coraz to się zmniejszał. W końcu Manuel musnął ustami wargi dziedziczki fortuny Dasslera. Po chwili zrobił to mocniej.

– Kocham cię, Manu – wyszeptała z zamkniętymi oczami.

– Jesteś tego pewna? – nadal miał delikatne wątpliwości, choć widział, że to znowu była ta sama dziewczyna, którą poznał w Gelsenkirchen. To znowu była jego Mia.

– Zawsze cię kochałam. Od tamtego meczu, kiedy postanowiłeś mnie ochlapać. – zaśmiali się na tamto wspomnienie – Przez pewien czas chyba nie byłam sobą. Zapomniałam, co się liczy w życiu najbardziej. Kto się liczy w życiu najbardziej. – poprawiła się i spojrzała mu prosto w oczy – Dla mnie jesteś to ty. – uśmiechnęła się słabo – Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał… – zaczęła, ale bramkarz FC Bayern München wszedł jej w słowo.

– Wyjdź za mnie – gładził kciukiem jej policzek i intensywnie wpatrywał się w jej oczy.

– Co?! – niemalże pisnęła. Serce jej łomotało, zrobiło jej się gorąco, czuła podniecenie. Neuer chciał ponownie się z nią ożenić? Nie mogła w to uwierzyć. Czyżby miała w życiu aż takiego farta? – Po tym co ci zrobiłam? – spytała niepewnie.

– Wyjdź za mnie – powiedział pewnie.

– Ale Manu… – ręce trzymała na jego klatce piersiowej. Czuła bicie jego serca. Serca, które biło dla niej.

– Wyjdź za mnie – poprosił, po czym delikatnie wpił się w jej wargi. Całował ją z taką namiętnością i pasją, jak za dawnych czasów. Objęła dłońmi jego szyję i oddawała każdą pieszczotę. Po kilku minutach odsunął ją od siebie delikatnie i przypatrywał się jej w oczekiwaniu na odpowiedź.

– Wyjdę za ciebie – na te słowa uśmiechnął się szeroko, złapał ją w pasie i zaczął się z nią okręcać.

***

– I w końcu wszystko jest tak, jak być powinno, pani Neuer. – pocałował ją, zmierzając ku pięknej posiadłości na obrzeżach Gelsenkirchen – Zobaczysz, rodzice się ucieszą. Zawsze traktowali cię jak córkę. Ubóstwiają cię i ucieszą się, że znowu się pobieramy.

– Może i masz rację. Ale i tak się denerwuję – odparła, ściskając jego dłoń jeszcze mocniej.

– Ja zawsze mam rację, kochanie. I zapamiętaj to sobie – musnął opuszkiem palca jej nos.

– Manu? – nagle blondynka stanęła jak wryta na ścieżce wyłożonej ciosaną kostką, zmuszając tym samym swego narzeczonego do zatrzymania się.

– Tak, kochanie? – uśmiechnął się do niej, podszedł i objął w pasie. Patrzył na nią z wielką miłością. Nawet jeśli Mia miała jakiekolwiek wątpliwości, to teraz wszystkie zostały rozwiane. To był odpowiedni facet. Jej ukochany. Ten jedyny. Ten, z którym chciała dzielić życie. Z którym chciała się zestarzeć. Z którym chciała być.

– Chcę mieć z tobą dziecko – Manuel nic nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się promiennie i zachłannie pocałował ukochaną.

***

THE END!

WOW, nie wierzę, że to już koniec... 

Mia i Manuel zeszli się, ale tak naprawdę nie historia miłosna była moim głównym zamiarem. Moim zamiarem był wątek dotyczący tego, czym zajmowała się Mia i jej przodkowie. Starałam się przedstawić Wam historię opartą na faktach. Skąd w ogóle taki pomysł? Zrodził się niemalże od razu po przeczytaniu przeze mnie książki pod tytułem "FIFA MAFIA". Po prostu musiałam z siebie wyrzucić te wszystkie emocje. Książka była powalająca na kolana, a może i na łopatki. Ciężko się ją czytało, bo natłok informacji - i to tak druzgocących - dawał się ewidentnie we znaki. Powiązania Adidasa z FIFA, a także fakt, że Adidas i Puma to tak naprawdę firmy braterskie - to szczera prawda. Serdecznie zachęcam Was do upolowania tej książki i przeczytania jej - ale przygotujcie się kryminał! ;)

Z ogłoszeń parafialnych... Ruszyłam już z opowiadaniem z Rafinhą, które znajdziecie tutaj -> http://loca-como-yo.blogspot.com/

Co jeszcze? Otóż na dniach zniknie moja podstrona. Nie będę tam więcej publikować żadnych postów, ale spokojnie - nadal będę ględzić, tylko w innym miejscu. Gdzie dokładnie? Tutaj -> http://campeona-de-la-vida.blogspot.com/ Na dniach powinien pojawić się tam jakiś post, a posty z podstrony - te, które się Wam podobały - zostaną tam też przeniesione. Serdecznie zachęcam do zaglądania na tego bloga, bo postaram się pisać o tym, o co mnie pytacie, co publikuję na Ig. Jeśli macie pomysł na jakiegoś posta - piszcie śmiało, a na 99% pojawi się na blogu. ;) Nie przestraszcie się, że blog jest założony na inne konto - to moje drugie. :)

Serdecznie zapraszam na pozostałe blogi i zachęcam do komentowania, ponieważ daje to motywacyjnego kopa, kiedy mi się już niczego nie chce. :D

Buziaki!