Rozdział 4.

            Poranny jogging po Pedralbes dobrze jej zrobił. Odetchnęła z ulgą, wyłączyła na chwilę myślenie i nie przejmowała się dzisiejszym spotkaniem. Akurat przełączała piosenkę na iPhonie, kiedy poczuła, że na kogoś wpadła. Podtrzymywały ją silne, męskie ręce. Spojrzała w górę i nie mogła się nie zaśmiać.

– To znowu ty?

– Znowu na mnie lecisz. – puścił jej oczko – Co tu robisz?

– Interesy. – powiedziała szybko – A co u ciebie słychać?

– Wszystko w porządku. Trenuję, gram. – wzruszył ramionami – Jakoś tam leci. Od meczu do meczu. Ale to cię pewnie nie interesuje… – podrapał się po głowie.

– Czemu? – zmarszczyła brwi – Bardzo… lubię – ciężko jej przeszło to przez gardło – piłkę nożną.

– Serio?

– Mhm – przytaknęła żywiołowo.

– Widziałem cię na meczu w Gijon. Nie mówiłaś, że się wybierasz.

– Nie pytałeś. – dała mu kuksańca – Ale tak dla ścisłości, jutro się na meczu na pewno pojawię.

– Naprawdę? – ucieszył się – A gdzie będziesz siedzieć?

– Nie powiem. – zaczęła powoli truchtać – Jak będziesz chciał, to mnie znajdziesz, przystojniaku.

– To wyzwanie? – dotrzymywał jej kroku. Dziewczyna tylko się uśmiechnęła – Challenge accepted.

– Nie boisz się, że to raczej mission impossible na stadionie z ponad dziewięćdziesięciotysięczną publicznością?

– Nie. – odpowiedział pewny siebie – A jeśli cię znajdę, pójdziesz ze mną po meczu na kolację – na jego policzkach zagościły urocze dołeczki i Mia nie mogła, ani nie chciała mu odmówić.

***

            Ubrana na luzie weszła do jednej z restauracji znajdującej się przy słynnej La Ramla. Zlustrowała pomieszczenie i ruszyła do ustronnego stolika, przy którym siedział już czekający na nią mężczyzna. Posłała mu przepraszający uśmiech i poprawiła poncho.

– Przepraszam za spóźnienie. Odzwyczaiłam się od metra, a wiesz, że tak dotrzeć tu z mojej dzielnicy najłatwiej. Długo czekasz? – usiadła na wygodnym krześle i chwyciła kartę dań.

– Nie, dopiero co przyszedłem. Dobrze cię widzieć. Ładnie wyglądasz.

– Dziękuję. Niemniej jednak wolałabym spotkać się w innych okolicznościach. Niewymuszonych popełnianymi przez niektórych błędami. – mina Hiszpana zrobiła się nagle jakaś kwaśna. Niemka machnęła na kelnera – Dla mnie tortilla de plátanos de Canarias i kawa z mlekiem.

— Dla mnie to samo. – odczekał, aż kelner odejdzie i dopiero wtedy zabrał ponownie głos – A więc przyjechałaś, by się spotkać ze mną w sprawie…

– To, że ostatnio Michel i Sepp dali mi popalić i musiałam się zająć nimi, nie znaczy, że zapomniałam, co się dzieje tutaj, w Hiszpanii. – uśmiechnęła się szorstko – Ja o niczym nie zapominam, Sandro.

– Myślałem, że… – uciszyła go ręką.

– Potrafię wybaczyć, ale nigdy nie zapominam. – machnęła od niechcenia dłonią – A już tym bardziej, kiedy wszystkie gazety przypominają mi o czymś dzień w dzień.

– Mia… – jęknął – Dobrze wiesz, że to nie miało tak wyglądać…

– Tak, tak, wiem. Nikt miał się nie dowiedzieć, sprawa miała nie wyjść na jaw, miało nie być żadnych podejrzeń ani przecieków. Ale się nie udało.

– Ale się nie udało – powtórzył szeptem.

– Zawiedliście mnie. – chwyciła do ręki sztućce, kiedy kelner postawił przed nią talerz z pięknie pachnącym śniadaniem – Ty mnie zawiodłeś, Rosell. – poruszył się niespokojnie na krześle i pobladł. Mężczyzna wiedział, że gniew Neuer jest ostatnim, czego mu trzeba – Smacznego – uśmiechnęła się triumfatorsko i zaczęła jeść. Jeśli miała zamiar nastraszyć byłego włodarza jednego z największych klubów na świecie, udało jej się to perfekcyjnie.

***

            Na rozgrzewkę przed meczem wyszedł cały podekscytowany. Miał nadzieję, że Mia już zasiadła na trybunach i będzie mógł ją zobaczyć. Coś go do niej ciągnęło i to wyraźnie. Była piękna i pełna tajemnic, co go zawsze intrygowało w kobietach.

            Wykonywał kolejne ćwiczenia, potem zaczął sobie podawać piłkę z Marciem. Cały czas błądził jednak wzrokiem po zebranych kibicach. Niestety nie mógł jej nigdzie dostrzec. Najwyraźniej jeszcze nie przyszła. Ale przyjdzie. W końcu obiecała mu wspólną kolację, jeśli ją odnajdzie, prawda?

            W tunelu jak zawsze panowała przyjazna atmosfera. Lio opowiadał kawał Luisowi, który podstawił nogę nadciągającemu Neyowi. Roberto przybił piątkę z Brazylijczykiem i ter Stegenem, który stał tuż obok nich. Coś mu przyszło do głowy.

– Marc, a skąd ty właściwie pochodzisz? – zapytał bramkarza.

– Myślałem, że wiesz, że jestem Niemcem. – zaśmiał się z miny kolegi – Z Mönchengladbach. Czemu pytasz?

– Nie, nic, tak tylko… – plątał się – Poznałem jakiś czas temu w Gijon dziewczynę i wczoraj znowu ją spotkałem, jak biegała po Pedralbes.

– No, okay, ale co to ma wspólnego ze mną?

– Jest Niemką.

– Z którego landu pochodzi?

– Co?

– Oj, no, u was są wspólnoty autonomiczne jak Asturia, Aragonia, a u nas są kraje związkowe. Na przykład Bawaria, Nadrenia Północna-Westfalia…

– Aha, no to… Nie wiem. Wiem tylko, że jest Niemką i lubi piłkę nożną.

– No to dużo. – chichotał portero i poklepał wychowanka La Masii po ramieniu – A wiesz przynajmniej, jak się nazywa?

– Tak. – wypiął dumnie pierś – Mia Neuer. Znasz ją?

– Chyba nie… Chociaż… Nie, musiałbyś mi kiedyś podesłać jej zdjęcie i powiedzieć, skąd jest. Nawet jeśli ja jej nie znam, to przecież pod koniec miesiąca jest zgrupowanie i może ktoś coś o niej wie?

            Kwadrans od pierwszego gwizdka arbitra przebiegał wzdłuż boiska i wzrokiem natrafił na przepiękną blondynkę w eleganckiej sukience, zasiadającą na trybunie honorowej. Ucieszył się na jej widok, ale coś mu tu nie pasowało. Zajmowała miejsce po lewej stronie prezydenta klubu, a wcześniej, w Gijon też towarzyszył jej jakiś ważny typ. Sprawiali wrażenie, jakby świetnie się znali. Roberto pokręcił głową, jakby chciał wygonić te myśli z głowy i skupić się jedynie na rewanżowym spotkaniu z Arsenalem.

***

            Szeroko się uśmiechała, widząc tę nieopisaną radość malującą się na twarzy młodego Katalończyka, którego drużyna właśnie zdobyła bramkę. Ten chłopak miał coś w sobie. Był dla niej bardzo miły i nie oceniał jej po pozorach, co czyniono nad wyraz często. Ten chłopak najnormalniej w świecie z nią flirtował, a jej się to podobało. Od dnia śmierci ojca nie zrobiła dla siebie dosłownie nic. Postanowiła więc zobaczyć, jak potoczy się jej znajomość z zawodnikiem Dumy Katalonii. Bardzo przystojnym zawodnikiem, który wybił piłkę na rzut rożny, a następnie przybił piątkę z bramkarzem swojej drużyny. Z bramkarzem, który… O, mamuniu. Przyjrzała się Niemcowi, który tą brawurową akcją w połączeniu ze swoim wyglądem bardzo przypominał jej Ma…

– Widzisz? Mój klub dobrze sobie radzi – rzekł dumnie Josep.

– Mów taki, póki możesz. – spojrzał na nią z ukosa – No co? – prychnęła – Nie boisz się, że się wam dobiorą do tyłków?

– Dobrze wiesz, że ja nic takiego nie zrobiłem. – bronił się ­– Rosell rządził, a ja nie miałem nic do powiedzenia w kwestii tego transferu.

– Już dobrze, dobrze, nie bocz się już. – poklepała go po kolanie – Oboje wiemy, że Sandro popełnił ogromny błąd, bo poczuł zapach pieniędzy. – westchnęła – A teraz ja muszę po was wszystkich sprzątać. Czasem czuję się przy was jak jakaś pieprzona niańka, a nie… – urwała.

– A nie jak dziedziczka ogromnej fortuny? – podsunął, a ona potwierdziła ruchem głowy – Na długo zostajesz w Katalonii?

– Nie wiem. Mam dużo rzeczy do załatwienia. – potarła skronie – Muszę śledzić sprawę Rosella, jakoś spróbować to poskładać do kupy. Na Villara też muszę mieć oko. Ale bez wyjazdu się nie obędzie.

– Dokąd tym razem?

– Ojczyzna wzywa.

***

Coś się rozjaśnia? Na jaw wychodzą kolejne "znajomości" naszej bohaterki. Ktoś się tu spodziewał naszego drogiego ex-prezydenta Rosella? Macie jakieś pomysły odnośnie dalszego ciągu tej historii? Śmiało, piszcie w komentarzach, bo jestem bardzo ciekawa! :*